Brommen, piepen, fluiten. Altijd, of juist als het stil is. Geluiden die er niet zijn maar toch alles verdringen. Tinnitus kan je leven tot een hel maken. Nicole Bekhuis weet er alles van. Ze leerde haar eigen tinnitus onder controle te houden en deelde die kennis daarna met anderen. De Tinnitus Academie die ze daarvoor oprichtte, is uit zijn voegen gebarsten.

Nicole Bekhuis begon haar praktijk een jaar of vijf geleden in haar eigen woonkamer. Dat zette ze voort in Gezondheidscentrum Jannink, maar ook daar liep ze al snel tegen grenzen aan. Sinds kort is de Tinnitus Academie te vinden in het mooie buitengebied van de Hof te Boekelo, in een historische boerderij. Een team van veertien specialisten en nog eens zo’n zestig vrijwilligers begeleiden er mensen die wanhopig op zoek zijn naar een manier om de fantoomgeluiden in hun oren te temmen. 

Stress en overbelasting
De onder artsen breed gedeelde overtuiging is dat het ontstaan van tinnitus te maken heeft met stress, met overbelasting van het lichaam of de geest. Voor Nicole Bekhuis gold dat in elk geval wel. Niet dat ze dat zelf in de gaten had. Ze had wat je noemt een rijk leven. Carrière, vrienden, hobby’s, en altijd maar doorgaan. Tot haar lichaam er op een dag plotsklaps de brui aan gaf. Zomaar tijdens de koffie, pratend met een collega, knapte er ineens iets in haar hoofd. ‘Ik ben naar de wc gewaggeld en daarna viel ik letterlijk om. Ik kon alleen nog maar liggen en overgeven’, vertelde ze al eens in een interview. 

Zomaar ineens
Nu, jaren later, begrijpt ze het beter. „Het kwam zomaar ineens, binnen vijf minuten. Maar als ik nu terugkijk, dan snap ik het wel. Werken, sporten, de agenda altijd vol. Ik kreeg wel vaker signalen van mijn lichaam maar ik hoorde ze niet. En ik zou toch niet geluisterd hebben.”

De diagnose kwam: de ziekte van Menière, die duizeligheid veroorzaakt. En tinnitus. Artsen konden haar niet helpen. „Ze waren klaar, het was af. Hiermee moet je het doen de rest van je leven. Ik had geen enkel perspectief meer.” Het leven dat ze had was voorbij, maar dat ze geen toekomst zou hebben, daar legde ze zich niet bij neer. Bekhuis, zelf fysiotherapeut, ontwikkelde haar eigen methode. Ze schreef een boek en richtte zich op wat ze nog wel kon. Naar de deur lopen was een overwinning. Stapje voor stapje ging het beter. 

Geen uitweg
Nu, tien jaar later, neemt ze mensen aan de hand die met hetzelfde kampen en geen uitweg meer zien. Op de boerderij in Boekelo zijn haar deelnemers welkom voor een traject van drie of vier dagen. Ze slapen en eten er, en tussendoor zijn er intensieve gesprekken en oefeningen. „Het is maatwerk. We zoeken naar de bron, de oorzaak. Het is elke keer weer een interessante puzzel.”   

„Het is een rotklacht, en ontastbaar. Dus heel vaag. Voor veel mensen is het een proces om er de strijd mee aan te gaan. Want je moet het eerst onder ogen zien, ernaar durven te luisteren.” Bekhuis is geen arts en haar behandeling is geen wonderpil. Het is patronen doorbreken en gewoontes herkennen. „Je moet echt committed zijn om eraf te komen. Je moet zelf aan de bak. De regie over je eigen gezondheid terugpakken. Wij geven je alleen de tools.”

Elke keer een wonder
En lopen al deze mensen nu compleet genezen de deur uit? Zo is het ook niet. Enkele honderden mensen heeft ze inmiddels geholpen en handvatten meegegeven om grip te krijgen. En het merendeel van haar ‘studenten’ is tevreden. „Meer dan 90 procent van hen heeft zeker de helft minder klachten en bij meerdere mensen is het geluid zelfs volledig weg. Ze hebben veel meer rust in hun lijf. Het geluid is meer naar de achtergrond. Het is elke keer een wonder hoe mensen uit hun traject komen.” Lees hier de ervaringsverhalen van onze deelnemers. 

Voor iedereen een andere aanpak
Wat doet Bekhuis nu feitelijk? „Dat is lastig te zeggen omdat het voor iedereen anders is. Je stapt bij ons eigenlijk het proces in om te ontrafelen waar het vandaan komt. Ik houd je bijvoorbeeld een keuze voor. Dan kan het zijn dat je merkt dat de geluiden toenemen als je het ene kiest, en afnemen als je het ander kiest.” Neem nu iemand met een goede maar zware baan. Een mooi salaris, aanzien, een huis met een hoge hypotheek. Maar eigenlijk is de lol eraf. „Als hij denkt aan stoppen, wordt de toon in zijn oren minder. Je gaat de signalen van je lichaam horen. Wij veranderen de mensen niet, we maken ze er alleen bewust van hoe ze de geluiden kunnen verminderen.” 

Maatwerk met een prijskaartje
Daar hangt wel een prijskaartje aan. Een traject met drie, vier dagen, inclusief het voortraject en de nabehandeling, kost rond de 3000 euro. Dat is niet niks en het wordt niet vergoed. „Vaak doet de werkgever een duit in het zakje”, zegt Bekhuis. „Wij zouden eventueel wel in gesprek willen met zorgverzekeraars, maar zij werken volgens vaste protocollen. Wij willen juist maatwerk en onze autonomie behouden.” Die gesprekken komen misschien nog, want het aantal mensen dat zich meldt bij de Tinnitus Academie groeit. „Ik weet niet hoe dat komt. Ik doe niet aan marketing, maar ik merk dat steeds meer mensen worden doorverwezen naar mij.” Het aantal hulpvragen gaat alleen maar verder groeien, verwacht ze. Stress in de maatschappij neemt eerder toe dan af. 

Weer even uit de voeten
Daarom was een verhuizing niet meer uit te stellen. Op Hof te Boekelo kan ze weer even uit de voeten. „Dit was mijn ideaalplaatje toen ik begon, een boerderij waar mensen zich kunnen terugtrekken, waar het systeem tot rust kan komen.” Hoe voelt ze zich zelf tegenwoordig? „Heel goed! Ik werk denk ik wel 80 uur in de week maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als de afgelopen jaren. Dit voelt als een hobby.” 

Dat kan veranderen, want met groei komt ook ander werk op haar pad. „Ik vind het directe contact met mensen leuk, maar daar kom ik vaak niet meer aan toe. De intakes doe ik al helemaal niet meer zelf. En met nog meer groei heb ik al wel gedacht: hoe gaan we dat managen?” Een recept voor stress, en dus geluiden in je oor? „Dat zou kunnen. Maar gelukkig herken ik het als dat gebeurt.” 

Bron: Tubantia 
Auteur: Lilian ten Donkelaar
Datum: 6 april 2021