Geluid, het is er. Bijna altijd en overal. Geluid van verkeer, lachende kinderen, smakkende collega’s tijdens de lunch of vogels die fluiten. Geluiden die voor sommige mensen niet eens meer opvallen, terwijl anderen deze geluiden als pijnlijk ervaren (hyperacusis) of waar sommigen zelfs een hekel aan hebben: misofonie. Dit betekent letterlijk 'haat voor geluid'. 

Natuurlijk kennen we allemaal het geluid van een nagel die over het schoolbord krast of een mes dat een snerpend geluid maakt bij het snijden op een eetbord. Nare geluiden waarbij bij velen van ons de rillingen over de rug lopen. Vanzelfsprekend zijn bepaalde geluiden prettig om te horen en andere geluiden juist weer niet. Echter ervaren mensen met misofonie (zeer) heftige negatieve emoties, zoals woede, walging of haat bij het horen van bepaalde (omgevings)geluiden.

Externe geluidsbron 
Misofonie is net zoals tinnitus en hyperacusis een vorm van geluidsintolerantie. In eerste instantie worden misofonie, tinnitus en hyperacusis vaak in één adem genoemd, maar het zijn drie verschillende aandoeningen. Het grote verschil is dat mensen met tinnitus last hebben van geluiden die door anderen niet waarneembaar zijn, terwijl er bij hyperacusis en misofonie wel sprake is van een buitenaf waarneembaar geluid, een externe geluidsbron.

Haat voor geluid
Mensen met misofonie focussen zich (onbewust) op bepaalde geluiden waar zij een hekel aan hebben, waardoor de klachten zelfs zo erg kunnen zijn dat het grote impact kan hebben op iemands sociale leven. Ze hebben vaak last van specifieke geluiden van andere mensen in hun omgeving. Vaak betreffen dit mond- en keelgeluiden zoals bijvoorbeeld smakken, slikken, ademen en kuchen.

Ook bij mensen met misofonie is de verklaring niet altijd eenduidig te benoemen, vaak zijn er on(der)bewuste processen en triggers waardoor heftige negatieve emoties bij bepaalde geluiden naar voren kunnen komen. Processen en triggers, die net als bij klachten als hyperacusis en tinnitus, inzichtelijk gemaakt kunnen worden tijdens onze trajecten om uiteindelijk met behulp van de neuroplasticiteit van ons brein de klachten te verminderen.