Ingrid (67) Soesterberg

Na 12 jaar met tinnitusklachten kwam ik in contact met Nicole Bekhuis. Ik ervaar nu zelfs meerdere dagen achter elkaar geen tinnitus meer! Wat een prachtig cadeau hebben zij en haar team mij gegeven! In een veilige, warme en professionele omgeving heb ik kennis en ervaringen opgedaan die mij in staat stellen om belangrijke knelpunten in mijn leven vanuit een volledig nieuw perspectief te bekijken, te analyseren en te (her)beleven. Met intense verwondering start ik een nieuwe levensfase!

Het uitgebreide verhaal van Ingrid...
Hoe het tinnitustraject mijn leven veranderde en mijn geluidsniveau van een 9 naar een 1 ging

“Op donderdag, ik had van maandag tot en met woensdag net het driedaagse traject bij Nicole Bekhuis gevolgd, liep ik op mijn werk over de gang. Zegt een collega die mij tegemoet komt volkomen uit het niets ‘Wat is er met jou gebeurd?! Je kijkt zo anders!’

Toen wist ik helemaal dat ik er goed aan had gedaan, dat ze goed voor mij waren geweest, die paar dagen bij en met Nicole. Ik realiseerde mij dat aan het verhaal van mijn tinnitus, een verhaal dat al zo’n twaalf jaar van mijn leven besloeg, eindelijk een positief hoofdstuk was bijgeschreven.

Ja, twaalf jaar terug begon het allemaal. Met wat zich aanvankelijk liet aanzien als een heel gewoon niets aan de hand verkoudheidje. Wat kon ik daar nou voor last van hebben? Behalve dan dat ik mij er op betrapte dat ik in gesprekken wat vaker ‘Wat zeg je’ vroeg. Maar ach, dat zal wel van mijn volle hoofd komen.

Maar toch, dat verkoudheidje bleek een doorzettertje. En omdat er ook nog iets van een ruisje – zeg maar ruis – in mijn hoofd was opgestoken ging ik toch maar even, voor alle zekerheid zoals dat heet, naar mijn huisarts. Ik hoefde mij geen zorgen te maken. Dat ruisje had bijna zeker te maken met mijn verstopte oren. Kwestie van buisjes erin en… Over.

Die buisjes, nee, vraag mij niet waarom, maar om de een of andere reden had ik daar geen goed gevoel bij. Dus een stapje hoger op de medische ladder. Op naar de KNO-, de keel-, neus- en oorarts. En inderdaad, dat buisjesverhaal… Onzin.
Waar mijn ruis, die overigens steeds vaker trekken kreeg van herrie, dan wel vandaan kwam? Van een afwijking in mijn hersenen, zo werd mij kort meegedeeld. Kwestie van mee leren leven, daar kwam het eigenlijk op neer. Succes verder.

Als een zombie door het leven

Een tweede KNO-arts verklaarde mijn ruis als misschien wel een bijwerking van artrose, stijfheid dus in mijn nek en hals. Toen dat niet het geval bleek werd geopperd pillen tegen schizofrenie te gaan gebruiken. Daarmee zou het geluid niet meer gehoord worden maar ja… Je ging dan misschien wel een zombie door het leven.

Schizofreen, pillen tegen schizofrenie… Ik geloofde mijn oren – hoe toepasselijk in dit verband – niet. En toch, om maar aan te geven hoe hoog het mij inmiddels zat, meldde ik met mijn recept bij de apotheek.

Of de verleiding groot was om ze te slikken, die schizofreniepillen? Niet groot genoeg kennelijk. Want ook al werd de herrie in mijn hoofd er erger en erger op, ik was niet schizofreen. Over dat erger en erger worden: waar het geluid in mijn hoofd zo’n beetje begonnen was als een bijna lieflijk ruisen van de zee – en ik hou van de zee – wakkerde het vaker en vaker aan tot het gedender. Onafgebroken en met geen mogelijkheid weg te denken geraas. Ik herinnerde mij dit van een schoolexcursie – ontelbare glazen melkflessen op een oneindige, onverzadigbare lopende band.

Daar kwam ook nog eens bij dat ik meer en meer angstig werd. Tot paniekaanvallen aan toe. Mijn huisarts schreef mij daarom op anti-depressiva voor. Met succes. Althans, de angsten gingen weg. Maar het geluid, het lawaai, de herrie hield zich moeiteloos staande. Of ik daar, er zat weinig anders op, maar mee leerde leven…

En ja, toen ook psychische hulp om te leren omgaan met de herrie en de bijbehorende paniekaanvallen niet het gewenste effect had, begon ik dat bijna te geloven.

Baat het niet, dan schaadt het niet

Toen las ik, het was een jaar geleden, op bezoek bij mijn moeder in de Twentsche Courant Tubantia een stukje over Nicole Bekhuis. Dat sprak mij aan. Gevoed natuurlijk ook door het feit dat ik zo langzamerhand – het lawaai, de angst, het grijpt behoorlijk in op je leven en op het leven van de mensen direct om je heen – zo’n houding had van baat het niet dan schaadt het niet.

Tijdens de eerste afspraak voelde ik al meteen dat ik in Nicole iemand voor mij had die uit eigen ervaring kon meepraten met wat ik allemaal had meegemaakt. En nog meemaakte. Het voelde meteen goed, vertrouwd. Zij stelde de juiste vragen en vroeg heel gericht door. Heel concreet, met beide benen op de grond. Juist dat sprak mij aan, want zweverigheid, nee, daar ben ik helemaal niet van.

Ik heb gekozen voor een individueel traject. Want ik weet dat ik in een groep de natuurlijke neiging heb om vooral te focussen op anderen. Om zo mijn problemen als het even kan uit de weg te gaan.

Exclusief Individueel Traject

Bij mijn individuele traject stonden ook vragen centraal als wat zijn belangrijke gebeurtenissen geweest, welke routes heb je doorlopen in het leven, zijn er patronen in je reacties, wat levert je stress, hoe ga je daar zinvol mee om ? Etc. etc. Antwoorden op deze en andere (niet gestelde) vragen i.r.t. tinnitus probeerde ik samen met Nicole en andere deskundigen uit haar team te vinden aan de hand van allerlei oefeningen.

Zonder nou helemaal in de methode van Nicole te duiken – daarvoor is elk traject veel te persoonlijk, veel te individueel – het heeft mij ontzettend geholpen. Alle oefeningen, werkvormen en professionals versterken elkaar waardoor er voor mij bewust en onbewust bijzondere veranderingen te weeg zijn gebracht in mijn leven. Zonder dat ik iemand anders ben geworden. Hoe vreemd dat misschien mag klinken, het werkt!

 Eigen werkelijkheid voorbijkomen

Op een gegeven moment zag ik echt mijn eigen werkelijkheid voorbijkomen. Confronterend, dat kan ik wel zeggen. Maar ik kreeg wel antwoorden op de vragen waar ik mee zat. Dat is heel verhelderend. Ook nu nog.

Geluidsniveau van 9 naar 1.

En mijn angsten? En al helemaal het lawaai in mijn hoofd? Nee, die zijn niet als sneeuw voor de zon verdwenen, maar wel veel en veel en veel minder geworden. Op een schaal van 10 (continu, extreem sterke geluiden) tot 0 (geen geluiden) lag mijn geluidsniveau bij de start van het traject tussen 7 en 9 en op dit moment tussen 4 en 1! Om de – te simpel gezegd, maar zo voelt het toch! – doodeenvoudige reden dat ik mede dankzij de methode van Nicole in staat ben om als ware als een buitenstaander naar mijn eigen leven te kijken. Dat heeft mij in staat gesteld om, als het ware vanuit een helikopter te zien, te onderkennen wanneer ik weer in oude patronen dreig te vervallen. En, minstens zo belangrijk, om die patronen tijdig te doorbreken waardoor ik zelf de tinnitus positief kan beinvloeden.

Zeebriesje

Hoe mijn leven er, zeg, over vijf jaar uitziet? Ik zal best nog eens een angst(je) tegenkomen. En ik zal misschien best nog wel eens last hebben van ruisje. Maar het is dan wel een zacht briesje. Zo’n zeebriesje waar ik zo van hou!